Για να μας φύγει από το μυαλό ότι έχουμε μόνο “λαμπρές” σελίδες ιστορίας και σήμερα κάποια πράγματα είναι ανεξήγητα τόσο ώστε μας ρίχνουν από τα σύννεφα… Και οι παρουσίες δεν ήταν πάντα υποχρεωτικές. Φαίνεται και από το πάθος που καταγράφουν αυτές οι παλιές εικόνες…
Η Κρήτη, η Ελλάδα όλη, έχουν τις παραδόσεις τους, έχουν τα ηρωικά κατορθώματα. Αλλά έχουν και τις κατάμαυρες σελίδες τους που καλό είναι να τις γνωρίζουμε για να μην πέφτουμε από τα σύννεφα.
Για παράδειγμα, η Ελλάδα, όπως έχει περιγράψει ο αείμνηστος Μανόλης Γλέζος, είχε το πρώτο αντάρτικο στην Ευρώπη κατά των ναζί. Και στην Κρήτη είχε την ηρωική εποποιία της περίφημης Μάχης, που εξελίχθηκε τέτοιες μέρες πριν 82 χρόνια.
Είχε όμως κι άλλη μια “πρωτιά” το νησί: μετά την απαγωγή του Κράιπε τον Απρίλιο του 1944, μεγάλες συγκεντρώσεις καταδίκης της πράξης (!) έγιναν σε Ηράκλειο και Χανιά, με ομιλητή τον “υπουργό Κρήτης” των κατοχικών δυνάμεων Πασσαδάκη. Ενώ και κείμενα συμπαράστασης στους καταχτητές υπέγραφαν περιώνυμοι Κρήτες… Αναγκαστικά κι από φόβο; Ναι, ίσως αναγκαστικά κι από φόβο πήγαν πολλοί στις φιλογερμανικές συγκεντρώσεις και υπέγραψαν φιλοναζί προκηρύξεις. Ίσως όχι όμως όλοι…
Ο Πασσαδάκης ομιλητής σε φιλοναζιστική συγκέντρωση στα Χανιά, στις 5 Ιουνίου 1944.
Τρεις δεκαετίες και πλέον αργότερα, στο Ηράκλειο, τις πρώτες ώρες της επιβολής της χούντας, ανήμερα της 21ης Απριλίου 1967, οργανώθηκε η πρώτη σε όλη την Ελλάδα διαδήλωση κατά του καθεστώτος . Ήταν αυθόρμητη κι έμεινε στην ιστορία ως η πρώτη αντιστασιακή πράξη κατά της χούντας. Υπήρξαν, μάλιστα, τραυματίες και συλλήψεις στις συγκρούσεις με την αστυνομία.
Αυτή ήταν μια λαμπρή, αντιστασιακή σελίδα στην ιστορία της πόλης.
Το Ηράκλειο όμως έχει και τη μαύρη του σελίδα στη διάρκεια της δικτατορίας. Οργανώθηκε, ίσως η μεγαλύτερη συγκέντρωση στην ιστορία της πόλης (μεγαλύτερη ίσως κι από αυτήν του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981) στην οποία μίλησε ο Παπαδόπουλος! Ήταν το 1972, όταν ο Παπαδόπουλος με τον Μακαρέζο και άλλους αστέρες της χούντας, περιόδευσαν στην Κρήτη. Και στο Ηράκλειο ο δικτάτορας μίλησε από τον “Ντορέ” σε μια συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι συχνά μάλιστα φώναζαν υπέρ του ονόματός του!
Η εικόνα είναι από τη συγκέντρωση με τον Παπαδόπουλο, στην πλατεία Ελευθερίας, το 1972… Μέγα πλήθος, μέγα πάθος για τον δικτάτορα…
Φυσικά η προσέλευση δεν ήταν “αυθόρμητη”, όπως παρουσιάστηκε από τον ελεγχόμενο τύπο της εποχής, καθώς υποχρεωτικά πήγαν δημόσιοι και δημοτικοί υπάλληλοι και μαθητές σχολείων. Αλλά όπως και να το κάνουμε, μια τέτοια συγκέντρωση αποτελεί μαύρη σελίδα στην ιστορία της πόλης… Γιατί πολλοί, πάρα πολλοί, πήγαν και εθελούσια… Φαίνεται και από τον τρόπο που ζητωκραυγάζουν…
Στη συνέχεια παρουσιάζουμε ένα φιλμ της εποχής, για να δούμε το πλήθος που συγκεντρώθηκε και όχι βέβαια για να ακούσουμε τον δικτάτορα που απευθύνεται σ’ αυτό. Το βίντεο υπάρχει σε σελίδα που έχουν δημιουργήσει νοσταλγοί του χουντικού καθεστώτος, αλλά το χρησιμοποιούμε γιατί πρέπει να θυμόμαστε και να βγάζουμε χρήσιμα συμπεράσματα από την ιστορία…
Για να μας φύγει από το μυαλό ότι έχουμε μόνο “λαμπρές” σελίδες ιστορίας και σήμερα κάποια πράγματα είναι ανεξήγητα…
Δείτε σχετικά:
Αλέκο, η ομιλία του Παπαδόπουλου έγινε από τη Νομαρχία και όχι το Ντορέ. Και το θυμάμαι πολύ καλά (μας είχαν πάει υποχρεωτικά με το σχολείο). Φαίνεται άλλωστε